بسیاری از مراجعان ما کودکان دهه نود هستند با والدین دهه شصتی که از نسلی رشد یافته در محدودیت ها به جایگاه والدگری رسیده اند و قصد کرده اند تا کودکان خود را متفاوت با چند دهه قبل رشد دهند که ایده خوبی نیز هست.

اما

آنها در حال والدگری در زمانه ای هستند که کودک را محور خانواده می داند و ما که از بیرون در حال ارزیابی هر روزه این نسل هستیم آرام آرام به نکته هایی می رسیم:

کودکانی که دیگر پاداش های کوچک برای آنها ارزش تشویقی ندارد چون اتاقش به تنهایی می تواند نیاز لوازم التحریر و اسباب بازی یک محله را تامین کند. .

کودکانی که در بیشتر اوقات به سختی می توانند تاخیر در برآورده شدن خواسته شان را تحمل کنند زیرا در محیط خانواده از والدین خود نه سالم نشنیده اند

کودکانی که توسط والدینشان برای ایفای نقش بزرگسالی در دوران کودکی تشویق می شوند: کودک ۵ ساله آیفن به دست، کودک ۷ ساله با موهای شینیون شده و لباس مجلسی، کودکی که عکس هایش به عنوان مدلینگ دست به دست می شود، کودکی که به تقلید از یک فیلم مربوط به بزرگسالان دابسمش اجرا می کند و مادرش از او فیلم می گیرد
.