به وقت خودنگری

دیشب نشستم همه یادداشت هایی که در سال ۹۸ در تقویم و دفتر خودنگری ام نوشته بودم را خواندم.

اولین نوشته عنوانش این بود
" مریم در ۹۷ ی که گذشت"
بعد زیرش نوشته بودم:
امروز بیست و هشت اسفند ۹۷ هست و من اینجا در بوکلند شیراز نشسته ام. در فضایی که بوی کتاب می آید و از خوشی اش سرمستم و میخواهم از سالی بنویسم که یکی از سخت ترین سال های زندگی ام بود و مرا رشد داد. شاید هم باید واژه " یکی" را بردارم و بنویسم سخت ترین سال. اما بعید نیست واقعیت چیز دیگری باشد"

یک لحظه خنده ام گرفت. بعد دهانم بسته شد و فکر کردم که چقدر معنی یک کلمه میتونه در گذر زمان عوض بشه.
معنی غم و سختی و حتی شادی پارسال با الان از زمین تا آسمون فرق داره و این برایم کلی درس داشت.
امروز صبح در سکوت آخرین روز سال نشستم و نوشتم از مریم در سال ۹۸ ی که گذشت.
از همه خوشی ها و موفقیت ها و شروع کردن ها و دل به دریا زدن های امسال.
از همه اشتباهاتم و درس هایی که ازشون گرفتم.
از همه تحول های درونی ام و همه اتفاق های بیرونی (جامعه) و دریافت ها و نشانه هایی که برام داشته.
و در آخر نوشتم از همه هدف ها و کارهایی که میخوام در سال جدید به سرانجام برسانم یا شروع کنم.

امروز زیر عنوان "مریم در ۹۸ ی که گذشت" نوشتم:
امروز ۲۹ اسفند ۹۸ است و من الان از قرنطینه خانگی چندین روزه می نویسم اما حالم خوب است ...
. روزهایی که مرا رشد می دهند قطعا مبارکند