چند روز پیش، در اولین شب هایی که اینترنت نداشتیم داشتم از ونک به رسالت می آمدم با تاکسی های خطی ون.
طبق معمول راننده رفت تو خط ویژه اتوبوس با اینکه خیابان خیلی هم شلوغ نبود.
من داشتم به مقصدم نزدیک میشدم اما راننده خیال نداشت از خط ویژه بیرون بیاد.
پس بهش تذکر دادم که جلوتر باید پیاده بشم و شما چطوری میخواین منو وسط خط ویژه (که میشه وسط خیابون و مانع داره با خیابون اصلی و نمیشه ازش عبور کرد) پیاده کنید؟

کاری ندارم به اینکه راننده زیر بار نرفت و با فحاشی منو وسط خط ویژه ساعت نه شب پیاده کرد و هر لحظه ممکن بود با اتوبوس تصادف کنم

باز هم کاری ندارم که اومدم شماره ماشینش رو بردارم اما با لنگ اونو پوشونده بود

حتی میگذرم از اینکه سامانه شکایت تاکسیرانی گفت وقتی شماره پلاک نداری کاری نمی تونیم بکنیم در صورتی که با مشخصاتی که دادم پیدا کردن اون راننده سخت نبود

اما
نمی تونم بی خیال اون نه مسافر دیگه بشم که در سکوت کامل فقط این قضیه را تماشا کردند بدون هیچ همراهی و حرف و اعتراضی. اون کودکی که در آن شب سکوت والدش رو مشاهده می کرد چطور میتونه مطالبه گری را یاد بگیره؟

آموزش شناختن حقوق خود در هر موقعیت و شیوه درست مطالبه کردن آن و حتی تحمل سختی این فرایند (چون سکوت راحت تره) و همراهی با فردی که در حال دفاع درست و قاطعانه (نه با خشونت) هست از کودکی شروع میشه
چطور؟
اولین و مهمترین روش از طریق مشاهده والدین هست که در این موقعیت ها چگونه عمل می کنند.