اومدم بگم جلوی بچه هاتون دعوا کنید
بله درست خوندید: دعوا کنید
چرا؟
این چند هفته لایو های آقای شمقدری با افراد مختلف رو میدیدم. افرادی که گاهی با چارچوب فکری ایشان کاملا متفاوت بودند

کاری به موضوع لایوها و اینکه کی درست میگه و کی اشتباه میگه ندارم.
اما همینکه تو بتونی با آدمی که دنیای متفاوتی داره بشینی حرف بزنی،
به حرف ها و منطقش گوش بدی، با جون و دل گوش بدی یعنی فقط منتظر نباشی حرفش تموم بشه که بزنی تو پرش.
اگر جایی درست میگه خودت رو کوچه علی چپ نزنی
دلیلت رو بگی بدون اینکه بخوای اون رو به زور قانع کنی
و کلی ظرافت های دیگه
همه اینها یه جور تمرین خودسازیه
و من این شب ها خوشحال بودم که خودم را در معرض این تجربه قرار دادم

این وسط هم کلی آدم بودند که اون پایین تو کامنت لایو ها به جون هم می افتادند و تو ازشون کلمه های جدید یاد میگرفتی

حالا سوال اینه: بچه ها دقیقا کجا دارن این مهارت های گفتگو رو یاد میگیرند؟

تو مدرسه؟ آیا جرات دارند اگر معلم داره اشتباه میکنه با رعایت اصول با او حرف بزنند یا سکوت یعنی احترام به معلم؟

با دوست هاشون؟ آیا یاد گرفتند وقتی دوستی حرف نامتناسبی میزنه چطور باید جواب بدن یا همیشه بهشون میگیم: این بچه بدیه باهاش حرف نزن دیگه

تو خونه؟ چند بار گفتگوی پدر و مادرشون رو برای حل یک اختلاف نظر دیدند؟ یا همیشه این قاعده حکم فرماست: وسط دعوا که حلوا خیرات نمی کنند

وقتی یک مشکلی با خودشون داریم آیا این جمله رو تا حالا شنیدند که: یه مشکلی هست بیا حرف بزنیم تا یه راه حلی براش پیدا کنیم؟؟؟؟ 
پس حداقل جلوی بچه ها کمی دعوا کنید نه از نوع بزن بزن کلامی و فیزیکی
یک گفتگوی اصولی بر سر مشکل. کمی درد داره اما شدنیه

حواسمون باشه نتیجه نسلی که حرف زدن درست رو ندیده میشه الان تو کامنت ها و پست های اینستاگرام دید