اگر روزی من لال بشم و دیگه نتونم صحبت کنم چی؟
این سوال رو دیشب در جلسه نقد فیلم پرسیدیم از هم
چون فیلمی که دیده بودیم درباره ژیمناستیک کاری بود که در حادثه ای پاهاش آسیب شدید دیده بود.

اگر چیزی که الان ابزار کارمونه
مایه پیشرفت کارمونه
و حتی باعث مغرور شدنمون هست رو از دست بدیم با خودمون چند چندیم؟

چی داریم درون خودمون که ما رو سر پا نگهداره؟
نه الان
اون زمانی که غم سنگین میشه؟
اون زمان که میفهمی همه برنامه هات برای آینده نقش بر آب شده؟

چقدر حالم با همینی که هستم،
درست در همین لحظه ای که این کلمات رو مینویسم (و شما میخونی) خوبه؟
در همین لحظه ای که هنوز به خیلی از هدف ها و آرزوهامون نرسیدیم.