هر وقت از این باکس های سوال میذارم در اینستاگرام یه سری سوال میاد درباره اینکه چیکار کنیم بچه ما نماز بخونه، چیکار کنیم حجاب داشته باشه؟
که اگر بخوام بگم اندازه یک کتاب میشه
اما
به نظرم اصل قضیه خود ما هستیم
ما داریم چه خاطره هایی رو درباره دین برای بچه مون میسازیم
چقدر ما و مدل زندگی مون برای بچه جذابه

اون بچه چقدر آدم جذاب نمازخون دور و برش میبینه
چقدر نماز و حجاب رو گره زدیم به تذکر و ایراد و ترس.
چقدر دین وارد سبک زندگی روزمره مون شده که بچه ما ببینه اونی که داره نماز میخونه آدم حسابی هم هست.

چقدر در عمل طوری زندگی کردیم که بچه ما بفهمه دین یک سبک زندگیه نه مانعی برای انجام خیلی از کارهای حال خوب کن.

اگر همه اینها رو داریم که دممون گرم دیگه بقیه اش هویت مستقل اون بچه است که در بزرگسالی انتخاب خودش رو داشته باشه.

مثل اینه که شما سعی میکنی غذای سالم در برنامه روزمره بچه ات بذاری اما آیا میتونی تضمین کنی که در آینده هر شب فست فود نخوره؟

من و کوثر و مطهره موقع نماز کلی جنگولک بازی درمیاریم قبلش هم که کلی بازی میکنیم
(وسط بازی و عشق و حال تا میگم بچه ها من میخوام نماز بخونیم دو تاشون میگن صبر کن تا ما هم بیاییم، اما تضمینی نیست که هر دو در نهایت این انتخابشون باشه)

یک دوستی داشتم در دوران دانشگاه که میگفت: مومن باید اِندِ همه چیز باشه، هستیم؟

خود من تا سالهای سال که بزرگسال بودم با خیلی از گزاره های دین نمیتونستم ارتباط برقرار کنم، یه ذره زمان بدیم به بچه ها