بهم پیامک داد که: شنیدم میخواین با بچه ها برید کوه سرخ. حواست باشه تا حالا چند نفر اونجا مردند.
چند هفته قبلش هم وقتی از یک نفر دیگه درباه کوه سرخ پرسیده بودم گفته بود: اونجا خطرناکه. جای رفتن با بچه نیست.
اسم کوه سرخ رو از جستجوهای اینترنتی ام درباره مسیرهای کوهنوردی شیراز پیدا کرده بودم.
اما وقتی میخواستم بیشتر درباره اش بدونم به جز چند تا عکس از یک بیابون و کوه خشک و چند خبر نصفه و نیمه درباره مردن آدم ها چیزی پیدا نکردم.

تا اینکه یکی از اعضای گروه کوهمون پیشنهاد رفتنش رو داد چون خودش نزدیک همونجا زندگی میکرد.
بلاخره با اگر و اما دل رو به دریا زدیم و رفتیم به یک کشف واقعی و از شگفتی که به چشم خودمون دیدیم حیرت زده شدیم.
هم کوه فوق العاده زیبا بود
هم چشمه داشت
هم درخت و سرسبزی بود
هم راهش برای بچه ها مناسب بود.

اومدم بگم خیلی از ترس های ما هم همین طوره، با واقعیت فرق داره.
وقتی میریم تو دل ترسمون تازه میفهمیم به اون بزرگی که فکر میکردیم نبوده