یک بار به بچه ها گفتم:
یکی از رسم های کوهنوردی اینه که وقتی داریم برمیگردیم به اونهایی که دارن میان بالا خداقوت میگیم تا انرژی بگیرند.

اون هفته که رفته بودیم دارآباد، وقت برگشتن سوژه هاشون رو انتخاب میکردند.

حلما میگفت: بچه ها اون پیرهن زرده مال منه، من میخوام بهش خداقوت بگم، حواستون باشه ????

آدم ها با سرهای پایین و توی فکر از کنارشون رد میشدند و با شنیدن خداقوت بچه ها، یک لبخند عمیق می نشست رو لبهاشون
و واقعا انگار انرژی میگرفتند.

چقدر بچه ها راحت مهربونی کردن رو یاد میگیرند