امروز مادری میگفت:
خودم و خانواده ام داریم از عذاب وجدان داغون میشیم
چون چند سال پیش به حرف در و همسایه و مدرسه گوش دادیم و درمان کودک رو قطع کردیم و حالا اینقدر وضعیت وخیم شده که بستری اش کردند.
چرا؟
چون همه گفتند این روانشناس ها خودشون یه چیزیشون میشه????

و این قصه هر روز ماست.

اینکه تو چشم ما نگاه میکنید و میگید "من روانشناس ها رو قبول ندارم" مهم نیست.
(مورد داشتیم که توی جلسه آقا به خانمش گفت: حرف نزن ببینم میخواد چه زِری بزنه)

اینکه با خواندن چند کتاب بازاری و چند کانال میگید: "من خودم تو کار روانشناسی هستم و به نظرم بچه این اختلال رو نداره"، خیلی خنده داره اما باز هم مهم نیست.

اینکه همه شغل ها دارن کسب درآمد میکنند اما به ما که میرسه میگید: "اینها برای خودشون دکون باز کردند" هم مهم نیست.

مهم اینه که یک کودک داره قربانی جهالت تلوزیون و مدرسه و کانال ها و اینترنت و حتی بعضی از پزشکان میشه و دستش به جایی بند نیست، چون کودکان رو به درمان می آورند و خودشان اختیاری در ادامه درمان ندارند.

آخرش هم این روانشناس است که باید کودکی آسیب دیده از توصیه دیگران رو تحویل بگیره و درمانش رو انجام بده.

لطفا لطفا لطفا لطفا لطفا
به هیچ پدر و مادری توصیه به قطع درمان یا قطع دارو نکنید،
شما از پشت صحنه خبر ندارید
شما از " ای کاش ها" یی که ما هر روز میشنویم خبر ندارید.