خیلی آرام زیر پوست این شهر فاجعه ای در حال وقوعه که کسی حواسش نیست.
الان یک ساله که خانه نشینی اجباری و مدارس آنلاین پای ثابت علت مشکلات خانواده هایی هست که به ما مراجعه میکنند.

خیلی حرف دارم که جاش اینجا نیست اما اومدم چند تا نکته رو بگم:

وقتی درمدرسه ها روی نمره تاکید میشد به جای لذت یادگیری نمیدونستند که روزی مدرسه آنلاین میتونه بلایی سر بچه ها بیاره که دیگه برای نمره هم تلاشی نکنند.

خانواده هایی که هیچ برنامه فکر شده ای برای ارتباط بچه هاشون با دیگران نداشتند حالا که مدرسه ای نیست سخت به بن بست خوردند که برای این نیاز بچه باید چه کرد.

پدر یا مادری که همیشه به بچه میگفت از اول مهر فقط فکرت درس باشه و کلاس و برنامه های دیگه مال تابستونه، الان با بچه ای طرفه که هیچ کاری بلد نیست برای آرامش و تفریحش انجام بده. چون والیبال، موسیقی یا هر برنامه دیگه جزئی از سبک زندگی اش نیست فقط یک کلاس بوده که حالا نیست دیگه.

پدر و مادرهایی که ارتباط درستی با هم و با بچه هاشون نداشتند، فکر نمیکردند روزی برسه که اینهمه چشمشون تو چشم هم باشه و ندونند چطور میشه یک بچه تمام وقت رو سرگرم کرد.

خانواده ای که روی استقلال کودکش کار نکرده بود حالا باید جورش رو بکشه با سر کلاس رفتن به جای بچه.

و...و....و.....

اگر مسئولی چیزی بودم دانش آموزان و معلم ها رو در صف اول واکسن قرار میدادم و امسال مدرسه ها رو حضوری میکردم.
فاجعه از آنچه که فکر میکنیم به ما نزدیک تره.